فضاهای منعطف در دکوراسیون منزل
بِن ون بِرِکل و کارولین بُس در استودیو یو.اِن در آمستردام هلند قابلیت ادغام فضای کاری در قسمتی از فضای مسکونی و دکوراسیون منزل را به عنوان مزیت بزرگی در زندگی مدرن و کمرنگ شدن مرزها را به عنوان یک اصل از زندگی و کار اجتماعی در معماری پست مدرن می شناسند. طراحی خانه ی «موبیوس» که در سال 1998 در حومه شهر اوترِخت بنا شد، مانند خانه ی GAE، بر این اساس بود که محلی برای زندگی و کار باشد؛ هم خانه ای گرم و صمیمی باشد و هم فضایی آرام با دکوراسیون داخلی مناسب برای تمرکز و کار در آن تعبیه شود. کلیت فضاهای منعطف نیز بر همین اصل کمرنگ شدن مرزها و تلفیق یا ادغام کاربری ها استوار است.
فضاهایی که برای کاربری های مختلف تعیین می شوند، صرفا اتاق های محصوری نیستند که با بستن درها رابطه ی آنها با سایر افراد و اتاق ها قطع شود، بلکه ساختار هندسی اتاق ها و طراحی داخلی فضاها مانند حلقه ی موبیوس (یک مدل ریاضیاتی با یک گوشه و یک حاشیه، که در هم پیچیده شده اند) از هم جدا نیستند و حلقه ی بسته ای را ساخته اند که حس سیال بودن و پویایی را القا میکند. در این خانه قراردادهای رایج در مورد موقعیت و مصالحی که در ساخت خانه و دکوراسیون منزل به کار می رود، تحریف شده اند و همه چیز به نظر برعکس و غیر معمول می آید؛ دیوارهای شفاف، شیشه ای هستند، سقف از پارکتی ست که برای کف خانه ها به کار می رود و مبلمانی که از بتن ساخته شده اند (میز)، در تقابل با سایر متریال های به نسبت سبک و ساده تر، مانند لنگری سنگین به نظر می رسند که خانه را محکم به پایین می کشند.
در تفکر قرن بیست و یکم، ایده ی تداخل فضاهای داخلی و سیال بودن تردد در آنها بسیار مورد توجه قرار گرفته است. طرح خانه ی موبیوس به شکلی است که معماری باروک و فضاهای آن دوره را به یاد می آورد و به طور اجتناب ناپذیری به سرعت با آن قیاس می شود. البته زیبایی شناسی باروک قرن شانزدهم به گونه ای بود که هماهنگی و اتحاد را در پیچیدگی پویا و جهت گیری های نامتعارف جستجو میکرد نه در جابجایی نامتعارف کاربری ها. در خانه هایی که در اواخر قرن بیستم ساخته می شدند، وُید و فضاهای وسیع بلا استفاده ی زیادی در دکوراسیون منزل وجود داشت. معمار لس آنجلسی، اریک اوؤن موس، طی سی سال فعالیت در زمینه معماری به این موضوع پرداخته است که یک معمار و یک طراح داخلی چگونه می تواند تجربه و حس حضور در یک فضای مسکونی را بهبود ببخشد. در خانه ی لاؤسِن-وِستِن که او در سال 2003 طراحی کرد، با وجود اینکه انتهای پل فلزی به هیچ مکان مشخصی نمی رسد و اتاق های دفُرمه ی خانه، تنها اشکال هندسی در هم ادغام شده ای از مخروط و استوانه و مکعب هستند، اما هر یک از اتاق ها بطور مستقل حس استقرار و ثبات را در خود دارد و این به دلیل هندسه ی دقیقی است که بر اساس محاسبات اقلیدسی در پلان خانه و نقشه ی اتاق ها رعایت شده است. آشپزخانه در زیر طاق بلند قوسی شکل، مانند شومینه ی بسیار بزرگی است که در هزارتوی پلکان محاط شده و سطوح شیبدار به اتاق های خواب و حمام هایی منتهی میشوند که با دیوارهای اُریب، مانند اتاق های زیر شیروانی به نظر می رسند.
ساختارشکنی ها و قطعات و سطوح به ظاهر متلاشی شده ای که در طراحی خانه ی لاؤسِن-وِستِن مشاهده می شود، نه در نفی و فراموشی سنت، بلکه به عنوان عاملی برای بازبینی و تفکر دوباره در باب گذشته است. از نظر آنتونی ویدلر ِ تاریخ شناس که بررسی های دقیقی از دیدگاه تاریخی روی ویژگیهای انعطاف پذیری خانه های موس انجام داده است، فضاهایی که او طراحی میکند، تلفیقی از خمیدگی ها، پَرِش ها و تغییر جهت های غیر منتظره ایست که به رمانتیسیسم اوایل قرن نوزدهم اشاره دارد و هنرمند خالقش را در میان معماران سبک ارگانیک قرار میدهد. موس، فضای صمیمانه ی خانه ی مسکونی خود را در راستای خطی عمودی طراحی کرد...
این مطلب ادامه دارد...
منبع: سایت دکوراسیون داخلی شاه توت
بازسازی ساختمان کلیسا و تبدیل به خانه لوکس
پروژه ی بازسازی ساختمان کلیسا یی واقع شده در بریزبن؛ پایتخت زیبا و پرجمعیت ترین شهر در ایالت کوئینزلند استرالیا... و تبدیل آن به خانه ای لوکس.
این خانه چشم نواز توسط گروه معماران Willis Greenhalgh به صورت خلاقانه ای از یک کلیسای تاریخی قدیمی به یک خانه ی مدرن، جادار و راحت خانوادگی تبدیل شد. انجمن توسعه در توضیح این پروژه میگوید: " ابتدا یک کلیسا و پس از آن یک تئاتر، و در واقع یک تکه از میراث تاریخی بریزبن از خطر تخریب نجات داده شد و به وسیله مرمت و بازسازی ساختمان به دو خانه ی لوکس و قابل توجه تبدیل شده است.
قدمت ساختمانهای موجود، برمیگردد به سال 1867 و این ساختمانها جزو میراث تاریخی به شمار می آیند. انجمن توسعه و مشاوره ی میراث، در فرایند بازسازی ساختمان ،توازن میان حفاظت از یکپارچگی ساختمان ، معرفی استادانه و نامحسوس عناصر معاصر و ارتباط با مناطق اطراف را تضمین کرده است."
عکسهایی از دکوراسیون داخلی این ساختمان بازسازی شده را در ادامه خواهید دید:
کلیسا قبل از بازسازی:
تهیه و ترجمه: تحریریه گروه معماری و دکوراسیون داخلی شاه توت
منبع: http://www.homedesignlove.com/
اهمیت و ضرورت دکوراسیون داخلی
درجه بندی و اهمیت و ضرورت دکوراسیون داخلی از فضای ساده پذیرش یک موسسه گرفته تا دکوراسیون داخلی خاص و منحصر به فرد یک گالری تجاری فوق العاده و پرهیاهو، بسیار وسیع و گسترده است. تنوع طرح ها، حداقل به اندازه تنوع طرح های چیدمان فضاها وسعت دارد و طراحی فضای داخلی نقش بسیار مهم در معماری به عهده دارد. در حالیکه، پوشش خارجی ساختمان محافظتی در مقابل عناصر خارجی به شمار می آید و می تواند حکم نمایشگر و معرفی کننده را نیز داشته باشد، فضای داخلی جایی ست که مردم – برای زندگی و کار، ستایش مقدسات، خوردن و آشامیدن، تفریح و .. – در آن حضور می یابند. فضای داخلی می تواند کاملا مجزا بوده و همه ی ارتباطات خود را با محیط پیرامون قطع کند و یا حتی مخفی باشد. حتی میتواند اوپن ( باز) بوده و به طوری سیال در فضایی که آن را احاطه کرده است، حضور داشته باشد. اساسا باید تفاوتی میان ساختار یک اتاق و طراحی دکوراسیون داخلی آن قائل بود. در برخی حالات، مهندس طراح هر دو را نیز در نظر می گیرد. گاهی، طراحی داخلی به عنوان برنامه ی دوم در نظر گرفته می شود و تاثیر کمتری در فضا می گذارد که در این حالت معماری است که به کمک سطوح، مواد به کار رفته و متریال، و طراحی نور، ویژگی های یک اتاق را مشخص می کند. به عنوان مثال در معماری های مقدس و مسحور کننده "تادائو آندو" و یا "لو کوربوزیه".
با این وجود، مهندس معمار یا طراح دکوراسیون داخلی ، گاه برنامه تغییر فضایی را دارد که از قبل وجود داشته است. این موضوع، می تواند حالت ساخت و ساز جدید و بازسازی ساختمان را داشته باشد ولی گاه میتواند به تغییر و یا نوسازی دکوراسیون منجر شود، زیرا طراحی داخلی نسبت به ساختمان بقای کمتری دارد. این حالت در زمینه ساختمان های اداری و تجاری ؛ دکوراسیون مغازه ، بوتیک ها و یا رستوران و فست فود ها مصداق بارزتری می یابد. زیرا در این گونه کاربری ها، تغییرات و طراحی دکوراسیون داخلی حتی اگر به صورت سریع و حتی یک روزه انجام شود، یک اصل و روش برای جذب مشتری است.
برخورد با یک ساختار مشخص می تواند به اندازه مفهوم یک فضای جدید جالب باشد. به عنوان مثال یک ساختمان باستانی که در رده بناهای تاریخی است، جایی که باید همچون بنای امروزی در نظر گرفت دیده می شود. چیدمان متضاد میان چیدمان سنتی و مدرن و با ارزش جلوه دادن برخی عناصر موجود، جذابیت خاصی را در پی دارد. بافت خنثی در یک سالن غذاخوری آغاز حرکتی بسیار متفاوت را نشان می دهد. گاه جایی که ناپایداری جزئی از اشیا محسوب می شوند، مهندسان و طراحان این اختیار را دارند و میتوانند که تجربیات جدیدی را بیازمایند و یا تجربیات گذشته را به کار گیرند.
علاوه بر فضا، مصالح به کار رفته برای دیوارها، کفسازی و مبلمان نیز نقش اساسی در طراحی داخلی به عهده دارند. سطح، ترکیب و رنگ آنها، فضا را کاملا تحت تاثیر قرار می دهد. کاربر با عناصر فضای داخلی به طرز کاملا متفاوتی نسبت به نمای ساختمان روبرو است. می توان آنها را از نزدیک دید، لمس کرد و حتی گاه آنها را حس کرد.
سومین عامل موثر نور است، چه طبیعی و چه مصنوعی. نور می تواند با بهترین تاثیرات، اجسام مرده را به تصویر کشیده و به آنها روح بخشد. تاثیرات دیگر نور، نیاز به طبیعتِ نور است. اتاق به طور یکپارچه روشن خواهد شد و یا مهندس از نور برای شکل دادن و یا تاثیرات احساسی استفاده می کند.
پس از دوره کمینه سازی، طی دهه 90 قرن بیستم، برای مفهوم بوتیک ها و خانه ها، اغلب به کمک وسایل بسیار پیچیده تصمیم گرفتند تا به کاهش عوامل اصلی بپردازند. اما اخیرا پیچیدگی و تنوع مجددا مورد توجه قرار گرفته است. تمایل جدید به رنگ و اشکال بیدار شده و تزئینات نیز جایگاه خود را در دکوراسیون داخلی و به خصوص دکوراسیون منزل یافته اند. معروفترین برند ها دریافته اند که معماری فقط موضوع " هویت وابسته " نیست، بلکه می تواند در عین تماشایی بودن، عامل ارتباط کارآمد و جلب توجه رسانه باشد. این چنین است که برای مفهوم بوتیک های فلگ شیپ – flagship – شرکت های معماری بین المللی فعالیت خود را برای ضمانت شناخت و توجه تمام دنیا به محصول، آغاز می کنند.
این اثر، تنوع برنامه ها، اجزا و عناصری را که برای درک فضای داخلی به کار می روند، به طور پیوسته بررسی می کند. از نمونه های بین المللی کافی شاپ های به روز گرفته تا سالن های کنسرت بسیار شیک، از ساده ترین منزل مسکونی تا عجیب ترین مغازه ها و بوتیک ها، یکی پس از دیگری مورد بررسی قرار می گیرد. علیرغم تنوع خلاق، در تمام پروژه ها یک نظم بنیادین دیده می شود که می توان آنرا مدرن نامید. این نظم در نهایت هماهنگی با جزئیات، برای هر پروژه با راه حلی مناسب و متمایز، کیفیت بسیار خوبی را ضمانت میکند.
دکوراسیون داخلی رستوران لوپرا
طراحی از اودیل دِک – پاریس، فرانسه، 2011 L"Opera Restaurant
طراحی دکوراسیون داخلی جدید برای یک ساختمان، با اهمیتی در حد خانه ی اپرای تاریخی پالس گارنیه نمی تواند به صورت ضعیف و بدون مهارت انجام شود. یک الحاق استادانه، محیط گردونه وار خانه ی اپرای پالاس گارنیه (Palais Garnier) را به یک پاتوق جذاب و در خور روح افسانه ای آن تبدیل می کند. این بنا در سال 1875 تحت حمایت اساسی و اصلاحات بارون هاؤسمان در پاریس بنا شد؛ یک ساختمان نئوکلاسیک 11240 مترمربعی باشکوه که در تقاطع خیابان های اوبر و اسکرایب در مرکز منطقه ی نهم شهر قرار دارد ولی این شرایط هراس آور، معمار و طراح دکوراسیون داخلی را مرعوب نکرد. او زمانی که برای بازسازی ساختمان و وارونه کردن ایوان با سقف گنبدی در نخستین رستوران ساختمان دعوت شد، در کمال زبردستی و ذکاوت، فضا را با پرده ی موج دار شفافی پوشاند و یک نیم طبقه ی سفید به آن الحاق کرد، چنان که شکل مارپیچی آن، فانتوم بدنام اپرای پاریس را به خاطر می آورد. (فانتوم به معنای شبح و تداعی گر نمایش موزیکال معروف شبح اپرا می باشد.)
رستوران لوپرا با مساحت تقریبی 1000 مترمربع و 170 صندلی، هم تراز خیابان و روبروی بانک ژاک روشه قرار دارد؛ زمانی واگن هایی که با اسب جا به جا می شدند و بلیط های برگزای مراسم و جشن ها را به مشتریان تحویل می دادند، از این مسیر عبور می کردند. امروزه مشتریان از داخل ساختمان و یا از ورودی اصلی رستوران واقع در جنوب شرقی به آنجا وارد می شوند. دکوراسیون داخلی و چیدمان فضایی به گونه ای است که در بدو ورود می بینیم که کافه و سالن استراحت سمت چپ و سالن غذاخوری اصلی در روبرو قرار دارد و پشت آن نیز، آشپزخانه واقع است.
اگرچه 136 سال طول کشید تا هدف گارنیه برای یک رستوران در ساختمان اپرا فهمیده شود، اما دِک (معمار) تنها دو هفته زمان داشت تا ایده ی خود را توسعه بخشد. در ابتدا کارفرما که فرد صاحب امتیازی در رستوران با یک قرارداد بیست ساله برای فضای پالس گارنیه بود، یک مسابقه برگزار کرد و طراح دکوراسیون داخلی دیگری را انتخاب کرد (که نام او فاش نشد)، ولی زمانی که وزیر فرهنگ به طرح برنده رأی مخالف داد، کارفرما با بی میلی، یک تماس با دِک گرفت و او نیز این کار را با وجود برنامه ی زمانی نامناسب و فشرده و محدودیت های سخت و متعدد آن پذیرفت.
در قیاس هوشمندانه با نمای خارجی بی روح ساختمان، شاهد هستیم که بدنه ی کشتی مانند نیم طبقه به طور شگفت انگیز و کاملی با رنگ قرمز آراسته شده و دیوارهای کوتاه نیم طبقه، نیمکت ها، صندلی ها و کف فرش ها با رنگ پوشش داده شدند. معمار طراح دکوراسیون داخلی در توضیح انتخاب رنگ ها می گوید: "قرمز اپرا، تیره تر است. رنگی که من انتخاب کرده ام، میان قرمز و نارنجی است." کفپوش با سرازیر شدن به پایین پله ها و ادغام شدن با کف طبقه ی پایینی، دو محدوده ی غذاخوری را به هم متصل می کند و تنها در فاصله ی کوتاهی از نمای ساختمان متوقف می شود.
نمای شیشه ای موج دار که شامل دو صفحه ی شیشه ای لایه ای با ضخامت حدود یک سانتیمتر می باشد، متناسب با ساختمان موجود مسیر خود را از کنار ستون های سنگی می پیماید، تا سقف موج دار صعود می کند و در محدوده ای از 8 تا 8/5 متر در ارتفاع تغییر میکند. به منظور ایجاد قابلیت مانور و اعمال تغییرات،دیوار به طور عمودی به دو بخش تقسیم شده که توسط یک نوار فولادی خمیده به پهنای 6 سانتیمتر واقع در بالای طبقه، دوباره با هم یکی می شوند. نوار به طور مخفی توسط میل بست های فولادی ضد زنگ به بالای ستون در دکوراسیون داخلی متصل شده، ولی به دلیل پروفیل موج دارش به خود متکی است. دِک می گوید: «شیشه بدون هیچ بست و اتصالات آشکاری در جای خود قرار گرفته، گویی نیروی سحرآمیزی آن را نگه داشته است.» در واقع اتصالات سیلیکونی، قسمت بالایی شیشه را به سقف متصل می کنند و نوار فولادی دیگری که در کف نصب شده، پایه های دیوار را نگه می دارد.
دِک در جایگزینی آجرفرش های اولیه ی بخش خارجی در بازسازی ساختمان ، از بتن سیاه نقطه دار با سنگریزه استفاده کرد و به دلیل اندکی اختلاف تراز میان فضای داخلی رستوران و تراس خارجی همجوار، این تعویض مجاز دانسته شد. اما اعمال تغییرات و بازسازی دکوراسیون داخلی ، تنها با دامنه ی محدود به سطح تراز زمین مجاز بود، در حالیکه فضاهای فنی در زیرزمین اپرا قرار دارند.
با این وجود معمار مجبور بود تا به منظور جا دادن صفحات فولادی به ضخامت 5 سانتیمتر که تقویت کننده ستون های نیم طبقه بودند، خاکبرداری کند. هر ستون شامل یک مجرای توخالی از شبکه ی فولادی پوشیده با اندود است. در مصالح بنایی این رستوران، محفظه هایی برای قرار دادن دیودهای نوری تعبیه شده تا نور را به سمت بالا بتاباند. کانل های لوله شامل محورهای تعبیه و کابل های الکتریکی است. دک در توضیح می گوید: «این دقیقا همان چیزی است که گارنیه در قرن نوزده انجام می داد؛ او در زمان خود معمار به غایت پیشرویی بود که اپرایی از سنگ ساخت، در حالی که اسکلت اصلی آن فولادی بود.»
اگر چه ستون های تو خالی میتوانند صدا را به تراز بالایی منتقل کنند، اما کیفیت موسیقی پخش شده در محیط، عنصر مهمی برای رستورانی است که در یک خانه ی اپرا واقع شده. برای جلوگیری از تداخل امواج در حین پخش و همچنین سطوح بسیار صلب موجود در فضا، اندود متخلخل جاذب صوتی برای پوشاندن دیوارهای کوتاه نیم طبقه و حوزه های آسیب پذیر مقعر به کار رفت. بلندگوهای به دقت تعبیه شده امکان تنظیم مطلوب شدت صدا را به کارکنان رستوران می دهند، ضمن آنکه کنترل و جلوگیری از پخش صدا به بیرون از ساختمان را نیز ممکن می سازند.
روکش مبلمان و دکوراسیون داخلی طراحی شده توسط دک برای رستوران لوپرا نیز در صدا و بهبود کیفیت صوت مؤثر است. صندلی های غذاخوری مدور با پشتی و دستگیره ها محل راحتی برای نشستن هستند. دک صندلی ها را با میزهای ذوزنقه ای که میتوانند که میتوانند به صورت سطوح مارپیچی واحد برای قفسه ها و نیمکت ها تبدیل شوند، ست کرد. او در سالن استراحت، جایی که مشتریان به هنگام تنفس یا انتظار گرد هم می آیند، یک نیمکت پیوسته ی موج دار گذاشته که نشیمنگاه کوسن دار آن در ارتفاعات متنوع طراحی شده و حس آسایش و راحتی فراوانی برای کاربران به همراه دارد. در این میاه شاهد هستیم که یک مبل چوبی سیاه هم به شکل نمایشی، حول یکی از ستون های مکعبی بزرگ ساختمان پیچیده است.
دک فضاهای داخلی دکوراسیون رستوران را با هماهنگی استادانه ای با اسیر جنبه های ساختمان، از جمله تاریخچه ی غنی، فضای مهیج شاهوار آن ایجاد کرده است و میبینیم که توأمان فضا با حرکات موزون خود، باعث تغییر ادراک ما می شود، همچنین فضای سازمان یافته ی مرکزی به طریقی پویا با ویژگی قوی معاصر تطبیق یافته است.
منبع: سایت دکوراسیون داخلی شاه توت به نقل از مجله هنر معماری